En ja, zo ongeveer exact een jaar nadat het toch echt seriéus begon te borrelen in de onderbuik, ben ik er uit: ik heb, volgens mij, dat Leven Over Een Andere Boeg gevonden. En ben ook daadwerkelijk op weg daarheen.
En jawel, kort na mijn laatste post (twee dagen!) waarin ik nog een hulpoproep deed en verkondigde zelf ook een paar hengeltjes uitgegooid te hebben.. had ik daadwerkelijk beet! Niet voor een permanente koersverandering – kan ook niet, ik ben immers nog zwaar in de uitprobeermodus. Maar absoluut weer een tijdelijke totaal ándere ervaring, vol uitdaging en nieuws om te leren en te doen. En om aldus inspiratie op te doen voor dat beoogde leven Over een Andere Boeg.
Over wat me dit keer te wachten staat, over een paar daagjes al!
Poosje stil geweest vanaf het Over een Andere Boeg front, en daarmee mag het lijken alsof er geen schot meer in dat streven is geweest. En toegegeven: erg veel schot is dat ook niet geweest. Heb in ieder geval vooralsnog nog geen structurele verandering in werk en/of leven weten te bewerkstelligen. Want linea directa nadat ik begin juni van binnenvaartschip Milan afstapte, werd ik weer opgezogen door de dagelijkse vastelandshectiek – waaraan ik dus juist (deels) hoop te gaan ontsnappen. Evengoed: achter de schermen liggen wel degelijk vervolgplannen voor die ommekeer in mijn leven op stapel, en heb ik ook daadwerkelijk wel wat gerichte actie ondernomen.
Als ik dit schrijf zit ik in mijn eigen woonkamer. In Nijmegen dus, met de voeten op vaste grond en uitzicht op tuin en achterburen. Mijn binnenvaartavontuur is alweer teneinde, de afgelopen maand is voorbijgevlogen. Het blijkt maar weer: de tijd vliegt als je het naar je zin hebt. Een korte terug- en vooruitblik. Want de vraag is nu natuurlijk: vormt de afgelopen tijd slechts een eenmalig avontuur of.. de aanzet tot een leven over een andere boeg?
Ik wás de afgelopen dagen bezig, tussen de deksvrouwbedrijven door, met een meer zogenaamd kritischer blogpost. Niet puur verhalend of beeldend, maar met iets als een boodschap of vraagstuk – zoals het een goede blogpost volgens de experts betaamt. Dat kostte me al meer tijd en energie dan ik eigenlijk wilde. Maar zeker na het spektakel dat ik vannacht, van 24 op 25 mei, weer meemaakte op de Milan heb ik er, ik zeg het gewoon, al helemaal geen zin in mij diep te buigen over formuleringen en diepgang enzo. Ik gooi bij deze dat blog dan ook over boord (voorlopig althans) en houd het ook dit keer op een bovenal visueel verslag van het groots, grootser, grootserst dat ik in de afgelopen tijd ter binnenvaart zoal meemaakte. Waarbij ook klein groots kan zijn.
Dit keer geen diepe(re) gedachten maar gewoon verslag van een paar buitengewone dagen op de binnenvaart. Iets als een scheepsjournaal dus.
12 mei 2017, half 6 in de ochtend, Delfzijl haven. Ik zit in mijn ochtendjas op het achterdek, de lucht is bewolkt, er waait een aangenaam windje.
Dit wordt geen uitgedachte post, geen artikel met kop-romp-staart constructie, geen stuk dat systematisch de 5 W-vragen (wie, wat, waar, wanneer, waarom) beantwoordt. Gewoon wat losse flodders; dingen die ik deze eerste paar dagen ter binnenvaart heb meegemaakt, en ge- of bedacht.
In de afgelopen jaren ben ik zonder meer met veel plezier en voldoening aan het freelancen en vrijwilligerswerken geweest. Maar een paar maanden geleden begon het weer herkenbaar te kriebelen in de onderbuik: het werd tijd voor (een) verandering in mijn leven!
Drie jaar geleden waagde ik rond deze tijd een eerste poging tot het organiseren van een activiteit voor en door de eigen buurtjes. In dat laatste weekend van september dus, op (één van) de (drie) zogenaamde Burendag(en). Vergeefs, want wat mij zo geweldig leuk had geleken, werd door (vrijwel) de rest van de straat een stuk minder enthousiast onthaald. Bij nader inzien had ik zelf ook moeten kunnen bedenken dat het waarschijnlijk eerder uitzondering dan regel is dat je er (een vreemd soort) plezier in schept andermans rotzooi op te ruimen (deze Burendag stond in het teken van de landelijke Keep It Clean Day namelijk, en gelukkig hadden we, de werkgroep KICD Nijmegen, elders in de stad meer succes).
Dit jaar heb ik vernieuwde en zelfs méér hoop, hopelijk terecht, op een succes op buur(t)niveau. In de planning ligt dan ook een middag met activiteiten waarbij je weinig te verliezen hebt. Én kan winnen. Als individu of huishouden, en als buurt. Een middag in Eigen- en Volksbelang dus!
YABALs 