Dan wel: op zoek naar meer uitzichten!

Als ik dit schrijf zit ik in mijn eigen woonkamer. In Nijmegen dus, met de voeten op vaste grond en uitzicht op tuin en achterburen. Mijn binnenvaartavontuur is alweer teneinde, de afgelopen maand is voorbijgevlogen. Het blijkt maar weer: de tijd vliegt als je het naar je zin hebt. Een korte terug- en vooruitblik. Want de vraag is nu natuurlijk: vormt de afgelopen tijd slechts een eenmalig avontuur of.. de aanzet tot een leven over een andere boeg?

Het léven trekt

Nee, het wérk van een deksvrouw (officieel deksman; met dezelfde taken als een lichtmatroos, maar dan zonder opleiding) is nu niet bepaald bijster interessant of uitdagend. Zonder dat denigrerend te bedoelen, maar eigenlijk ben je poetsjuf en klusjesman ineen – op een schip. Zie de diaserie hieronder, mijn werkzaamheden in de afgelopen tijd. Toch zou ik absoluut plezier uit deze job kunnen putten, en zie ik mijzelf dit werk best doen. Niet als enige bezigheid, maar wel voor vaker en langer dan deze paar weken. Want, zoals ik altijd al heb gevonden maar de laatste jaren misschien wat te weinig heb gedaan, het is lekker om met de handen en buiten actief te zijn. Maar het is vooral de context van het werk, het léven van een deksvrouw, het leven aan boord van een binnenvaartschip dus, dat het werk interessant en plezierig maakt.

Deze slideshow vereist JavaScript.

De morgenstond heeft goud in de mond

Ben nooit een lang- of uitslaapster geweest. Ik houd ervan om gelijk met het leven buiten wakker te worden, het licht(er) te zien worden, de dag te zien ontwaken. Heb dan ook expres geen gordijnen in mijn slaapkamer. Maar hier aan boord van de Milan loont het zich nog eens te meer om vroeg uit de veren te komen. Elke ochtend is het een verrassing hoe de omgeving eruit ziet. Want die omgeving is elke dag anders. Elke dag begint met een ander uitzicht, letterlijk een frisse start. Toegegeven: dat uitzicht ziet er wellicht nog wel wat fraaier uit vanwege het overwegend schitterende weer gedurende mijn tijd ter binnenvaart. De morgenstond heeft goud in de mond – zie hier (tussen 5.14 en 6.56 genomen)!

Deze slideshow vereist JavaScript.

Toch: ik geloof zeker dat ik ook zonder dat gouden randje van de nieuwe morgens op het water zou genieten. Ik ben niet iemand die haar humeur sterk door het weer laat beïnvloeden. “Door weer en wind”, daar houd ik van, letterlijk. En daarbij: het is natuurlijk niet alleen dat ochtendgloren dat elke dag anders verpakt is; op de binnenvaart verandert de hele dag door de omgeving. Ik schreef het al eerder: van hectisch en industrieel, naar rust en natuur. Ja, dit leven – een trékkend leven – trekt me. Ik merk hier nog eens te meer hoezeer ik mijzelf in de afgelopen jaren in huis heb opgesloten. Zelfs met al mijn verschillende bezigheden op verschillende locaties begon en eindigde elke dag eender, achter mijn computer en met een stillevend uitzicht op de achterburen. “Mijn leven over een andere boeg” gaat letterlijk betekenen: weer zorgen voor méér en levendiger uitzichten!

Het goeds van twee werelden

Hoe enthousiast ik ook ben over de binnenvaart, ik zou mijn leven aan land nu ook weer niet geheel overboord willen gooien. Ook dát leven biedt goeds, moois en fijns. Ik heb er mijn fijne huisje met al met mijn overbodige verzamelarijen (waarvan het soms wél heel fijn even wegwezen is). Mijn tuintje waar ik in de zomer met veel plezier smakelijks uit pluk en waar ik heerlijk kan “(yabal) recreëren” (lees: knutselen met afvalmaterialen). Mijn viervoetige vriendje Bro. Buitenshuis mijn lieve moetje, broer, vrienden en vaste adresjes voor boodschappen en andere activiteiten. Mijn freelance en vrijwilligerswerkzaamheden die ik met veel plezier en voldoening verricht. Ik loop in een paar minuutjes naar de gezellige Nijmeegse binnenstad, fiets binnen een kwartier middenin de schitterende Ooij. De vertrouwd- en bekendheid, een vaste uitvalsbasis; op het vaste land is het letterlijk thuiskomen.

En dat is juist ter afwisseling van het rondtrekkende bestaan op een binnenvaartschip toch ook een groot goed. Toch biedt dat varen, zo heb ik de afgelopen tijd ervaren, wel méér rust. Terwijl we waterwegen, en zo nu en dan ook aanlegplaatsen, door heel Nederland (en België) verkennen, biedt het in enigszins paradoxale zin toch ook afstand van de buitenwereld. Of in ieder geval dan van de hectiek die mij op het vaste land regelmatig aanvliegt. Niet alleen de hectiek van mijn eigen kleine leventje, waarin ik dagelijks meermaals tussen verschillende adressen heen en weer sjees om huishoud-, inkomens- en (mantel)zorgzaken geregeld te krijgen. Ook de hectiek “in de wereld”. Via krant, tv, internet stroomt onophoudelijk nieuws – en dan bovenal verontrustend, ergernis- en zorgwekkend nieuws – mijn huisje en bovenkamer binnen. Oké, ik zóu de krant en tv de deur uit kunnen bonjouren en mijn ogen kunnen sluiten voor wat zo her en der gebeurt, onder het mom “waarom je zorgen maken om iets waarop je toch geen invloed kan uitoefenen”. Wellicht werkt dat voor anderen, maar niet voor mij. Het binnenvaartleven biedt me echter wel een welkome tíjdelijke afstand, en daarmee tegenwicht en meer balans. Hier dringt internet niet (vrijwel) 24/7 mijn leefwereld binnen (ik ben buiten bezig, of we hebben eenvoudigweg geen internet omdat we in België zitten – en ik heb bewust zelf ook maar een kleine buitenlandbundel aangeschaft), tv en kranten ontbreken voor mij in het geheel (vooruit, af en toe heb ik de nieuwsapp gebruikt, en in de stuurhut een glimpje journaal opgepikt). Vergelijkbaar met wat ik voel als ik voor mijn vierdaagse trainingen kilometers lang bijna alleen door bos of over heide of dijk loop, lijkt de wereld vanaf het water een stukje gemoedelijker. Ik heb me in tijden niet zo ontspannen en vrij gevoeld.

Een toekomst in de binnenvaart?

Al met al is die eerste indruk van de binnenvaart, zoals ik die aan het einde van mijn eerste week ter Milan in mijn derde Over-een-andere-boeg post beschreef, niet veranderd. Eerder versterkt. Ik overweeg absoluut serieus daadwerkelijk werk te maken van de binnenvaart, onder het zogenaamde vrijetijdssysteem – de helft van de tijd “op”, de helft van de tijd “af”. Om aldus het beste van twee werelden te combineren dus. Dat ik dat niet zonder meer en op staande voet doe heeft niet zozeer met gebrek aan enthousiasme te maken, als wel met een thuisfront om rekening mee te houden. Daar ga ik wellicht een andere keer nog op in. Voor nu ga ik eerst weer áárden, en nog even heerlijk nagenieten van een paar onvergetelijke weken.

Ronald en Tessa, dikke dank voor jullie aandeel in mijn zoektocht naar een leven over een andere boeg!