En toen was het na die laatste “latest” maar zo ineens al ruim twee maanden later. Niks maar zo ineens natuurlijk; juist de drukte en her en der ook ronduit hectiek van die afgelopen periode beletten tot een eerdere update van de laatste ontwikkelingen in mijn zoektocht naar mijn nieuwe zakelijke ik. Maar nu dan!

Want, zo moge duidelijk zijn, de tijd heeft dus niet stilgestaan; er is flink wat gebeurd in die twee maanden. Ik heb mijn eerlijke handel met Maya vrouwen in Guatemala daadwerkelijk per 1 augustus gesloten. Of iets preciezer: ik heb de digitale deuren van mijn Yabal-shop gesloten. Online bestellen is daarmee niet meer mogelijk. Maar ook al heeft de opheffingsuitverkoop gedaan wat ie moest doen – flink wat bestellingen opleveren – ik heb nog altijd behoorlijk wat handgeweven goed uit Guatemala liggen. En omdat het zonde is als dat blijft liggen (zonde voor de weefsters in Guatemala, die weliswaar wel hun eerlijke loon daarvoor hebben ontvangen maar zo alsnog de eer mislopen die zij voor hun kunstige handwerk verdienen; en zonde voor mijzelf aangezien ik die eerlijke lonen en de bijkomende kosten al heb moeten opbrengen en graag toch nog iets hiervan terugzie) probeer ik de komende tijd toch nog wel zo hier en daar wat goed te slijten. Hetzij aan winkeliers of organisaties (speciale prijzen!!), hetzij op locatie. En dan is er ook zo lang nog altijd het FairFriends platform waar je nog wél online kan Yabal-shoppen – en daarmee tegelijkertijd ook een goed doel naar eigen keuze steunt trouwens. Kortom, Y’abal Handicrafts is nog niet helemáál gedaan.

Maar er zo vol(ledig) voor gaan als eerder doe ik nu dus niet meer. Al zou ik willen, ik zou niet kúnnen. Want in alle eerlijkheid tegen mijn eigen verwachtingen of hoop in heb ik sinds juli de handen goed vol aan mijn freelance verlicht- en verbeterwerkzaamheden. In die korte tijd ben ik niet alleen twee freelance klussen aangegaan maar heb ik die ook áfgehandeld. Heb ik op dit exacte moment twee andere opdrachten onder handen. En liggen er (vrijwel) zeker ook vier nieuwe binnen handbereik. Geen één opdracht vergelijkbaar met een andere (na, vooruit, één dan..), en daarmee, wat mij betreft, wel zo motiverend en uitdagend.

Maar wat me helemaal blij maakt en goede hoop geeft: ik heb daadwerkelijk gevolg weten te geven aan mijn (toen nog vrij wilde) idee uit het laatste schrijven. Dat klinkt trouwens alsof dat vreselijk grote inspanningen kostte, maar dat viel alleszins mee. Ofwel: de eerste “hybride deals” zijn een feit. In het échte leven dus, dus buiten die pilot om die me destijds tot dit idee inspireerde. Een feit, en een succes, voor beide partijen.

Met dat succes bedoel ik dan vooral dat mijn idee, of doel, achter het hybride laten vergoeden van mijn diensten zich in de praktijk heeft bewezen. En met dat dóel bedoel ik dan niet zozeer dat het mij werk heeft opgeleverd, maar meer dat het mensen verlichting heeft gebracht (en hún werk aldus een stukje beter en leuker heeft gemaakt) die daar in het heersende economische systeem van buitengesloten zouden zijn geweest. Simpelweg omdat zij niet genoeg van die harde en feitelijk zo onnozele euro’s hebben om van die diensten gebruik te kunnen maken. Terwijl zij feitelijk zoveel rijker zijn dan dat getal achter de plus (of binnen deze context dus niet ondenkbaar de min..) op hun bankafschriften.

Dus net als ikzelf tijdens die pilot, ervaarden ook deze twee opdrachtgevers de kracht, of het potentieel, van hybride bankieren. In emotionele zin voelen zij (en ik) mij gesterkt door de erkenning dat we méér waard zijn, en meetellen, dan die euro’s die we (niet) te besteden hebben. In praktische zin, omdat we daarmee dus méér en/of beter aan het zakelijk spel kunnen deelnemen en meer en/of betere kansen hebben de middelen (diensten of producten) te bemachtigen die bijdragen aan het realiseren van onze dromen en ambities!

Ja, ik heb mijn sausje gevonden!

Met opgewekte groet!

Marisha

Ps. Benieuwd naar die hybride deals? Zie hier – de ene is al volledig afgehandeld, de andere heb ik nog onder handen!