Dan wel: over een mes dat aan drie kanten snijdt

En opnieuw moet ik mijn verhaal aanpassen. Ik wás begonnen aan een opgetogen post over mijn beoogde Leven Over Een Andere Boeg (want volgens mij ben ik eruit!). Maar dat moet tot de volgende (?) keer wachten. Want net nadat ik die post in de steigers had gezet ontving ik het verslag dat Dirk schreef over het vreselijke noodlot dat hem en zijn vrouw Christina alweer ruim een maand geleden trof – de vrijwel totale verwoesting van hun Quinta do Tapado in Portugal dus (zie mijn vorige post), waar ik in september nog bijna een maand lang heerlijk de armen uit de mouwen stak (júist als onderdeel van mijn zoektocht naar dat “andere leven”). Met de beelden voor ogen die dat verslag opriep kan ik gewoonweg niet licht en luchtig mijn eígen verhaal vervolgen. Ofwel…

Over dat leven dat in tegenovergestelde richting (van die ik voorsta) Over Een Andere Boeg ging. En over recreatieve manieren om dat leed een beetje te verzachten – en ook jóu een leuke tijd te bezorgen!

Kippenvel

Oef, nou, dat verslag van Dirk dus, over hun belevenissen gedurende en de eerste paar weken nadat die vuurstorm over hun woonerf raasde. Kippenvel. Want ook al ken ik, en jij wellicht ook, de beelden van de omvangrijke en desastreuze bosbranden in Portugal van tv en/of krant, een “live verslag” van ooggetuigen – nee, méér dan dat: van mensen die het niet alleen aanzágen maar er daadwerkelijk middenin zaten en er tegen vóchten – doet toch nog meer.

Lees hier Dirk en Christine’s verslag van die ene nacht – en de daarop volgende weken.

Daarbij: voor mensen die zo’n eind richting zelfvoorzienend als Dirk en Christine waren en vrijwel elk onderdeel in hun bestaan zelf op- of verbouw[d]en – van keuken, wc en badkamer, meubels, geitenstallen en hondenhokken, tot en met energie- en waterhuishouding en de dagelijkse voedsel- en drankvoorziening – is het verlies nog eens des te groter en (directer) voelbaarder. De lijst, op de onderste pagina’s van Dirk en Christine’s relaas, van geheel of deels verloren gegane bouwmaterialen, gereedschappen, landbouwwerktuigen, leefgerei, koelcontainers en opslagmogelijkheden, voedingsmiddelen, grondstoffen, ach-wat-voor-materie-dan-ook is eindeloos – al proberen Dirk en Christine ook uit het nog na smeulende puin bruikbaars te herwinnen.

Zoals Dirk schrijft: “Het was allemaal zo normaal dat het er was – we staan er zelf versteld van wat we in 14 jaar hier gerealiseerd hebben.” En dan is er, afgezien van al die materiële schade, ook “gewoon” nog het verlies van bezittingen met emotionele waarde – huwelijksgeschenken, erfgoed. Die zijn, logischerwijs, al helemaal nooit meer te vervangen. Maar niet alleen verloren gegane bezittingen maken het drama. Wat te denken (maar zelf eerder niet bedacht) van de misselijkheid – van de onzuivere lucht, het dagenlang weinige en slechte eten, de adrenaline die tijdenlang door je lijf gegierd heeft. De daarop volgende nachtmerries, en koude nachten. Het besef dat langzaam doordringt, het zwarte gat waar je letterlijk en figuurlijk in valt als je je realiseert zo ongeveer je gehele bestaan kwijt te zijn. Dan toch weer een lichtje in de duisternis, als je merkt dat je er niet helemaal alleen voor staat, maar dat anderen – bekenden en ónbekenden – met je meeleven. Dirk’s verslag getuigt maar al te beeldend hoe inzinking en opleving elkaar afwisselen, hoop en wanhoop. Van lamgeslagenheid tot – zoals Dirk het zelf beschrijft – maniakale energie om de boel aan te pakken. Eén grote emotionele rollercoaster.

Des te fijner – dan wel: gezegend!

Ik beschouw mezelf graag als iemand met een “fatsoenlijke” dosis compassie voor de medemens in nood, maar oef, Dirk en Christine’s verhaal hebben mij toch bijzonder aangegrepen. Ja, ik snap dat hun verhaal dat nóg eens te meer doet als je je letterlijk lévendig de omgeving kan voorstellen die in een paar uurtjes tijd [vrijwel] totaal verwoest werd. De plekken die Dirk beschrijft.. amper twee weken ervoor liep ik daar nog heerlijk van te genieten. Ik zie het zo voor me – maar dan nóg laat de daadwerkelijke impact van een dergelijk gebeuren zich niet écht verbeelden.

Des te bijzonderder, fijner, liever, sympathieker dat in de afgelopen periode toch flink wat mensen, die dat stukje “daadwerkelijke connectie” missen, hun medeleven met Dirk en Christine’s lot betuigden. Door een bedrag over te maken via de crowdfundingspagina die ik hiertoe aanmaakte (nog altijd open hoor!). En vaak ook door hier een stukje moreel support aan toe te voegen. Een paar bemoedigende woorden aan Dirk en Christine zelf, en/of opstekers aan mijn eigen adres. Ik voel mij gezegend zulke fijne mensen in mijn (min of meer directe) contactenkring te hebben – bij deze mijn Dikke Dank!

Een mes dat aan drie kanten snijdt!

Maar dan tóch! Ik realiseer me terdege dat deze hulpactie niet de eerste is die ik in de afgelopen jaren heb opgezet, en niet het eerste goede doel waarvoor ik hulp van buitenaf probeer te mobiliseren (nog eens te méér bijzonder dan, dus, dat er überhaupt nog op gereageerd wordt…). En tegelijkertijd zou ik zo graag nog nét iets méér voor Dirk en Christine betekenen, hen nog een kleín beetje meer hoop bieden voor de toekomst. Al zal ik daarvoor dus nog altijd wèl een “beroep” op jou moeten doen. Want nee, geld heb ik zelf dus niet (veel over) – al jaren maar net genoeg om rond van te komen, met de hand stevig op de knip.

Maar hey, ik heb wél energie! En daar geef ik dus graag een stukje van weg, ten bate van “het goede doel”. Daarbij geloof ik, meer nog dan in “puur om geld vragen”, in de kracht van de zogenaamde “win-win”. Een mes dat aan twee kanten snijdt, snijdt dubbel zo lang – en goed.

Dus met die gedachte heb ik een zogenaamd Schitterend Aanbod bedacht. Iets waar ook jij wat aan hebt en waarvan jij blij[er] wordt – niet alleen Dirk en Christine. Het gaat hier om een zogenaamd ReCreatieve geldinzamelingsactie. Want geheel in stijl met Dirk en Christine én mijn eigen zo duurzaam-mogelijke levensstijl worden bij deze actie ook nog eens normaliter als afval beschouwde materialen hergebruikt. Eigenlijk een mes dat aan drie kanten snijdt dus.

Zie hieronder! Lijkt dit je wat, neem je dan zo gauw mogelijk contact met mij op? Dan hoop ik dat we sámen december nog wat meer kunnen laten schitteren – hier én daar!

Recreatieve actie voor slachtoffers bosbrand Portugal??
Ja, als volgt dus!

Jij en jouw vriend(inn)en een gezellige middag of avond,
met elk een SCHITTEREND BLIK ALS GLANSRIJK RESULTAAT (Leuk als [kerst]decoratie of [kerst]cadeau!)

Christine en Dirk, wiens Quinta do Tapado in Portugal op 15 oktober vrijwel volledig verwoest werd door een vuurstorm, een SPRANKJE LICHT VOOR DE TOEKOMST!

Hoe?**

* Op een gezamenlijk af te spreken dag/tijd (tot in de 3^e decemberweek)
* Bij jou thuis [of elders, op een zelf te regelen plek]
* Duurt ongeveer 2 uur
* Voor 3 tot 8 personen
* €12,50 p.p., incluis gereedschappen en materialen én led-lichtjes en batterijen.
* Méér betalen mag natuurlijk ook, alles boven €4 (onkosten pp) is voor Portugal!

Interesse? Bel of mail me om praktisch kort te sluiten:
Marisha: 06 28478946 / marishamaas@gmail.com

Ps. Bijdragen aan wederopbouw en hoop voor de toekomst mag natuurlijk ook zónder recreatieve inspanning – dat kan hier:
https://www.doneeractie.nl/in-een-nacht-van-droom-naar-nachtmerrie/-4478
(hier vind je ook meer informatie over het noodlot van Christine en Dirk)!

** Bepalingen gelden vanwege logistieke redenen voor een locatie in Nijmegen. Woon je verder weg? Laat ons de mogelijkheden overleggen!

En, tot slot dan, ter inspiratie!

Deze slideshow vereist JavaScript.